Að hafa trú á sjálfum sér er mikilvægt

Eins og ég sagði frá í seinustu færslu þá vildi ég gefa mér góðan tíma í að skrifa þessa færslu sem þú ert nú að lesa.
Ég sit hér í makindum mínum í flugvél á leið minni til Boston með litlu systrum mínum, eða ég ætti í rauninni að segja stóru litlu systrum mínum þar sem ég er nánast minnst!?
Katrín var líka byrjuð að shoppa svo mikið með mér í huganum að hún ákvað að fara bara sjálf með út og sitja hún og Maggi hér framar í vélinni.
Þannig það er snilldar helgi hér framundan :)

 Ég í innkaupakerrunni og Ísa að keyra mig hihi

Mér finnst alltaf jafn erfitt að finna heiti á færslurnar og það er einnig mun meira challenge að skrifa þegar skrifin eru persónulegri.
Það er samt oftar en ekki sem mér finnst það svo skemmtilegustu bloggin að lesa, bæði hjá öðrum og þegar ég rýni í gömul blogg hjá sjálfri mér.
Það má eiginlega segja að ég sé bara smá feimin með það að skrifa þessi persónulegu.
En hér kemur þetta, langt og skemmtilegt ! :)

Ég sagði einnig í seinustu færslu frá því að ég verð seint þekkt fyrir að fara venjulegar leiðir í mínum fitnessferli, en það er bara svolítið gaman að vera dularfull og taka skyndiákvarðanir, hafa smá spennu og gaman í lífinu.
En Katrín á samt mestan heiðurinn af þessum flippkisa hugmyndum, virkilega gaman hvað hún getur verið spontaneous stundum.

Ég var búin að tala um á blogginu mínu að nú væri minn tími komin til að hvíla eins og ég ætlaði að gera, enda hef ég einungis hvílt eitt mót hér heima frá því ég steig fyrst á svið á Bikarmótinu í nóvember 2010.
Það kom því mörgum á óvart þegar ég mætti á svið núna seinustu helgi þar sem ég var ekki búin að tala um það neinstaðar.

Ég get alveg sagt að þegar ég gerði þetta fyrst  þá óraði mér ekki fyrir því að í framtíðinni myndi ég standa á sviði og keppast við manneskjur á borð við Ranný Kramer, sem ég hef alltaf litið upp til, en mér hefur fundist hún og Katrín ein þær flottustu í bransanum, enda báðar þekktar fyrir örmjótt mitti og fallegan kvennlegan vöxt.

Eftir að ég keppti seinast (í nóvember) hefur svo mikið farið í gegnum huga minn.
Bæði jákvæðar og neikvæðar hugsanir (sem ég  eyddi jafnóðum).
Ég var alls ekki ósátt með mitt, en ég vissi að formið hefði mátt vera betra í nóvember, þá var skrokkurinn bara orðinn þreyttur eftir langt og erfitt niðurskurðartímabil.

Ég var því ekkert á leiðinni að drífa mig á svið af því að ég vil mæta eins sterk til leiks og ég get, ég viðurkenni líka að ég var smá búin að missa trúnna á sjálfri mér.

Á tímum hugsaði ég hvort ég væri nokkuð að fara keppa aftur í þessum flokki og var ég eiginlega búin að taka ákvörðun um að keppa aftur í módelfitness tveimur vikum áður en ákvörðun var tekin um að keppa í fitnessflokknum núna, sem betur fer var hún blásin af.
En einungis af því að ég elska að lyfta þungu og mæta í föstum pósum, er ekki dillerís týpan og mér fannst ég of trukkaleg fyrir hann..
Mikil ástæða fyrir þessum efasemdum mínum er sú að ég á erfitt með að halda mér fylltri og upplifði mig eiginlega bara eins og rækju upp á sviðinu í nóvember.
Mitt mission var því einnig að líða vel á sviðinu ásamt því að bæta svo margt annað, en ég er stöðugt að keppast við að bæta sjálfa mig og engan annan.

Eitt af því sem fylgir minni vinnu er að vera í formi, sem er alls ekki leiðinlegt verkefni.
Það var því frekar erfitt á andlegu hliðina að bulka seinasta sumar og fannst mér og Katrínu tími til komin að ég fengi að vera bara eðlileg eða eins eðlileg og metnaðarfulli naggurinn ég get verið haha..
Frá því í janúar erum við því búnar að vera hörku duglegar í ræktinni, mælt okkur og tekið myndir af okkur reglulega (líkt og þær sem eru hjá okkur í þjálfun gera), ég þurfti að læra að finna jafnvægi fyrir mig í mataræðinu og svo byrjaði ég að mæta til Magna kírópraktors hjá Kírópraktorstofu Íslands til að bæta líkamsstöðuna mina í eitt skipti fyrir allt…. já það er ekki fallegt að vera hokin !! :)

Allt kom fyrir ekki og árangurinn leyndi sér ekki, við vorum því báðar í sjokki þegar við tókum myndir fyrir þremur vikum og bárum saman við þær myndir sem við tókum í janúar.
Ég var búin að endurheimta fyllinguna í skrokkinn og í fyrsta skipti á ævinni var ég bara nokkuð viss um að ég væri fitnesskeppandi en það var minn mesti efi.
Það var MJÖG STÓR U-beygja tekin og stefnan sett á mót sem var sett eftir tvær vikur og allt á fullt, ekki það að ég hef alltaf verið á fullu og legg mikinn metnað og vinnu í að móta og tóna kroppinn en mataræðið þurfti að hreinsa enn frekar.
Þrátt fyrir stuttan undirbúning lærðum við Katrín svo ótrúlega mikið og þurfti ég að borða alveg fáranlega mikið af hreinum mat til þess að halda mér, en það var líka bara ljúft og mikill kostur haha..

Ég var búin að fá góðan tíma til að hugsa út í þá hluti sem mig langaði til að bæta og var það eins og áður sagði líkamsstaðan en líka pósur, sviðsframkoma, formið, útgeislun, lúkkið og meira til.

Þar sem ég var mjög hvíthærð fannst mér það heldur ekki alveg verið að virka í daglegu lífi né á sviðinu, vildi vera meira natural og var ég nú þegar byrjuð að vinna í að finna réttan litatón fyrir mig ásamt Sverri á Rauðhettu og Úlfinum.
Ég vildi líka sleppa því að fá mér neglur og frekar naglalakka mig í stíl við bikiniið, ég er hvort sem er svo mikill durgur í gymminu að ég brýt þær bara.
Skil ekki af hverju maður heldur að maður þurfi nauðsynlega neglur fyrir sviðið og líka það langar að maður geti stungið mann með þeim??
Hef reyndar aldrei fengið mér svo langar en þetta er góð pæling.

Nóvember 2012 vs. Apríl 2013

Og síðast en ekki síst þá ætlaði ég að vera sátt með sjálfa mig, líða vel upp á sviði og hafa gaman af.

Dagurinn rann upp, hárliturinn fulkomnaður og hárgreiðslan svo flott, en Auður vinkona mín sá um að greiða mér, tanið komið á, naglalakkið komið á og ég aldrei verið jafn spennt að stíga á svið.
Vaknaði eldsnemma um morgunin og málaði sjálfa mig og svo fleiri til sem höfðu bókað hjá mér í förðun, sem var mjög gaman til að komast í gírinn fyrir það sem framundan var.

Ég steig á svið virkilega sátt með allt mitt og naut mín í botn.
Enda var ég bara spennt að mæta aftur um kvöldið, það var bara allt eitthvað svo skemmtilegt og gaman.
Um kvöldið mætti ég svo í úrsltin og hampaði þriðja sætinu í mjög sterkum flokki.
Fyrir mitt var ég sigurvegari sjálfs míns þar sem ég náði að bæta allt sem mig langaði til þess að bæta, þrátt fyrir að gott sé alltaf hægt að gera betur og verður það áframhaldandi markmið fyrir mig.
Það að fá hrós fyrir sviðsframkomu og útgeislun, öll hrósin fyrir bætingar, geta skoðað myndbandið af mér að labba svokallaða T-göngu án þess að fá kjánahroll og sjá mig standa samkeppnishæfa við svo flottar konur, það er ómetanlegt og svoooo virkilega ljúft.

Eitt skemmtilegasta mót sem ég hef keppt á og undirbúningurinn fyrir það líka, alveg eitthvað sem gaman verður að eiga í minningunni.
Einhvern vegin finnst mér útaf þessum efasemdum með sjálfa mig og af því að mér leið í fyrsta skipti eins og ég væri fitnesskeppandi , að þetta sé bara byrjunin.
Þrátt fyrir að leiðin hingað hefur verið löng þá er þetta allt þess virði..

Að sjálfsögðu væri þetta ekki hægt nema af því að ég á svo gott fólk í kringum mig.
Þetta er sem sagt væmni hluti þessarar færslu.
Fólk fær eflaust leið á því að lesa endalaust um hvað ég þakka Katrínu  mikið en ég mun án djóks ekki getað þakkað henni nóg, ég væri ekki hér í dag ef það væri ekki fyrir hana og ég gæti skrifað heilt blogg um hversu þakklát ég er henni.
ÞÚ ERT BEST :*
Einnig vil ég þakka Magga en hann á stóran þátt í þesssu líka og er svo ótrúlega gaman að mæta með svona viskubrunni og harðjaxl til að hvetja okkur áfram á æfingum.
Öll fjölskyldan mín og Siggi sem styðja við bakið á mér í allri þeirri vitleysu sem ég tek mér fyrir hendur, þótt þau skilji kannski ekki upp né niður í öllu sem ég geri þá standa þau eins og klettur við bakið á mér.
Vinkonur mínar einnig fyrir að styðja við bakið á mér og þá sérstaklega Rósu sem er líka minn persónulegi snyrtifræðingur.
Sverrir kærastinn hennar að hafa þolinmæði í hárið mitt, Auður fyrir að greiða það svo fínt.
Ég er svo heppin að vera bæði í Team Perform.is og Team Under Armour sem er ómetanlegt.

Og síðast en ekki síðst vil ég þakka þeim sem fylgjast með mér, lesa bloggið mitt og öll fallegu kommentin og hrósin sem ég hef fengið seinustu daga..
Þau snerta mitt litla hjarta og hvetja mig til að halda áfram að gera betur.

LUV fitnesskeppandinn ALE :*